Πώς διαλύεται μια ωραία σχέση

Απο μικρός θυμάμαι ότι μου άρεσε να παρακολουθώ όλα τα αθλήματα. Το στίβο πολλοί τον θεωρούν βαρετό εμένα όμως μου άρεσε που γίνονταν 5 αγωνίσματα ταυτόχρονα σε ένα στάδιο και υπήρχε εξέλιξη. Άσχετα με το αν υπήρχε έλληνική συμμετοχή παρακουλουθούσα όχι μόνο όταν είχαμε ως χώρα επιτυχίες. Η ιστορία με το ντοπινγ ήταν γνωστή αλλά η ελπίδα ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν ένα φυσικό χάρισμα και δεν έχουν ανάγκη από BALCO κλπ ήταν αυτό οπου με κρατούσε σαν να μην ήθελα να το παραδεχτώ.
Μετά έρχεται η ιστορία με Κεντέρη-Θάνου και καταλαβαίνω ότι το ντοπινγκ δεν απέχει πολύ κ από μας. Ήταν προφανές βέβαια ότι τόσο καιρό τόσοι αθλητές για να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις έπρεπε να καταφύγουν σε αναβολικά.
Τώρα σκάει και η παραδοχή της Marion Jones. Δεν λέω ειλικρινής με καθυστέρηση η κοπέλα μετανιωμένη μου φάνηκε αλλά όταν άφηνε όλες τις υπόλοιπες με διαφορά πίσω της, πόσες αθλήτριες οδηγήθηκαν στα αναβολικά για να τη φτάσουν; Και πόσο ωραία ήταν όλα τότε! Και πόσοι ακόμα συνάδελφοι της ακολουθούσαν την ίδια ακριβώς τακτική!
Μου ήρθαν στο μυαλό οι στιγμές υποκρισίας λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Ξαφνικά είχαν πέσει όλοι WADA, Ολυμπιακή Επιτροπή, δημοσιογράφοι πάνω στους Έλληνες αθλητές γιατί λέει χρησιμοποιούσαν αθέμιτα μέσα. Από την άλλη δηλαδή τα καλόπαιδα από την USA που παίρνουν τα χαπάκια με τον κουβά είναι αγνοί και τίμιοι. Τι υποκρισία ρε παιδί μου;! Τι δήθεν καθωσπρεπισμός;! Πόσα συμφέροντα παίζονται για να δω κάποιον να κερδίζει και να σκέφτομαι στο τέλος "Ε ρε τι θα έχει πάρει κ αυτός!" και να αλλάζω κανάλι. Ούτε συζήτηση να πάω να δω παγκόσμιο πρωτάθλημα ακόμα και αν είναι δίπλα στο σπίτι μου.
Και να σου η εθνική υπερηφάνεια για τον κάθε Έλληνα, Αμερικανό, Άγγλο, Ρώσο, Βούλγαρο κλπ κατασκευασμένη στο εργαστήριο και μιζωμένη για να μην αποκαλυφθεί η δική μας αλλά του αλλου η λαμογιά.